meta name = “viewport” content = “width = device-width, initial-scale = 1.0”
Survival in de Ardennen

27 t/m 31 oktober 2011
Het boeken van een wandelvakantie lijkt al een belevenis op zich te worden. Je zou bijna denken dat ik het er voor het schrijven van een mooi verhaal om doe. Ook ditmaal ging de organisatie bepaald niet over rozen. We hadden in eerste instantie een blokhut besproken voor de 1e week van september. Deze bleek 2 maanden na onze reservering verkocht te zijn. We kregen keurig onze reserveringskosten terug en we moesten op zoek naar een nieuwe bestemming.

Gelukkig zijn er vakantiehuisjes genoeg in België en hebben we vaker met dit bijltje gehakt. Het vinden van een nieuwe locatie voor de zelfde periode was dan ook geen probleem. 

survival-in-de-ardennen-001

Ik vond een nieuwe blokhut aan de rand van een vakantiepark waar we met al onze honden welkom waren. Mijn vriendin Miranda zou de betaling regelen. Eind augustus kreeg ik een mail van de zeer teleurgestelde eigenaar van de vakantiewoning. Ze hadden geen betaling van ons ontvangen en gingen er daarom vanuit dat wij niet langer geïnteresseerd waren. Ze hadden de woning nu maar aan anderen verhuurd. Oeps foutje... gelijk ben ik in de telefoon geklommen om onze excuses te maken. De eigenaresse was zeer begripvol en bood ons hun andere vakantiewoning aan. Geregeld zou je denken… maar nee… 4 dagen voor het geplande vertrek kwam Miranda’s moeder te overlijden. Met dit trieste bericht nam ik contact op met de eigenaresse. Deze was wederom zeer begripvol en we mochten zonder bijkomende kosten een nieuwe datum prikken. Zo mochten we dan eind oktober toch nog van onze welverdiende vakantie gaan genieten. Vlak voor vertrek belde de eigenaresse met de mededeling dat de vakantiewoning was verkocht. In zoverre nog niets aan de hand want de overdracht was pas per 1 november. We mochten er nog gebruik van maken, alleen de kachel was er al uit gehaald. Er waren wel 2 elektrische kacheltjes in het huisje aanwezig. We kregen de keus tussen de in eerste instantie geboekte blokhut of de beter gelegen vakantiewoning zonder kachel. Na kort overleg besloten we maar een extra dikke trui mee te nemen en te gaan voor de woning die zo mooi midden in de natuur lag. Op het laatste moment had de hond van Miranda ook nog even een ontmoeting met een chagrijnig paard gehad waardoor hij mankte. Gelukkig herstelde hij voldoende om afstanden te kunnen lopen. Voor mijn hond Jutter was een speciale oppasconstructie geregeld. Hij heeft op twee verschillende adressen gelogeerd en de dagen dat hij in ons eigen huis zou zijn, was hij zelf de oppas van een logeer Collie. Zo bleef hij niet helemaal alleen achter. 

survival-in-de-ardennen-002

Eindelijk was het zover. Met een auto vol spullen en honden waren we in 2,5 uur rijden op de plaats van bestemming. We wisten niet precies welk huisje het was en gokten maar op de woning met de sleutel onder de deurmat. Dit bleek ook inderdaad een huisje zonder kachel, dus dat kon niet missen. Na een korte ontmoeting met de eigenaresse was het alleen nog een kwestie van de auto uitpakken en een rugzak inpakken. We waren klaar voor de eerste kilometers. De wandeling die we maakten was zo’n 15 km, landelijk en heuvelachtig. 
De volgende dag gingen we voor het echte werk de bergen in. We wilden naar een afgelegen gebied dat achter de snelweg lag.


Volgens de eigenaresse kon je daar alleen maar komen als je helemaal door de vallei ging. Daar kon je een hoge brug onderdoor. Tunneltjes speciaal voor wandelaars bestonden in België niet, dus als je een andere overweg zocht moest je doorlopen tot in de volgende vallei. Rekening houdend met de survivaltips van Miranda “We kunnen altijd nog terug” en “Meestal komt het wel goed ” kwamen we inderdaad weer bij de brug uit, maar ook 800 meter bij het huisje vandaan. We hadden hiermee een nieuwe aanvliegroute gevonden.

Al met al hadden we een prachtige tocht van 24 km achter de rug. De honden hadden er zichtbaar van genoten. De corgi’s zaten helemaal onder de klei en konden direct onder de douche.

survival-in-de-ardennen-003


De dag erna stond er geen wandeling op de planning maar hadden we ingeschreven voor de show in Leuven. De corgi’s van De Milligenhof lieten zich hier van hun beste kant zien. Mamma Mia werd reserve beste teef en halfzusje Kiki Keen werd beste teef en ook nog eens beste van het ras. Het was een lange dag van veel staan en we waren wel wat stijfjes geworden. Het is toch een heel verschil, de ene dag op je bergschoenen en nu weer op charmante hakjes. We waren dan ook redelijk gesloopt toen we weer bij het huisje kwamen. Al vroeg hielden we het voor gezien. Ik lag net in bed toen Miranda in haar pyjama de trap weer op kwam. “Slaap je al? Ik ben mijn wandeljas kwijt.” Ik probeerde haar gerust te stellen met het idee dat de jas vast wel in de auto zou liggen en dat we de volgende dag bij licht wel zouden gaan zoeken. Miranda vertrok weer naar beneden. Kort daarna werd ik wederom wakker met de vraag: “Als ie nou niet in de auto ligt, vind je het dan erg om terug naar de show te rijden?” Opnieuw stelde ik haar gerust met de mededeling dat de jas vast wel in de auto zou liggen. Maar dat was van korte duur en even later werd ik nogmaals uit mijn slaap gewekt met de vraag: “Waar zijn je auto sleutels???” Even later hoorde ik Miranda voor de vierde keer de trap op komen. “Ik kan weer slapen. Je had gelijk, ik heb hem.” Inmiddels was ik klaarwakker en kon de eerste uren niet meer in slaap komen.

survival-in-de-ardennen-004

De volgende morgen heb ik me dan ook maar laten verwennen met een heerlijk ontbijtje. We hadden afbakbroodjes gekocht, maar er bleek geen oven in het huisje te zitten. Met wat creativiteit lukte het ook om de broodjes in een koekenpan met deksel te bereiden.

Na het ontbijt gingen we weer op voor een grote ronde van 25 km. We hadden tijdens de vorige route een kortere weg ontdekt naar de brug en zo kwamen we snel in een nieuw gebied.  Daar vonden we zelfs meerdere tunneltjes onder de snelweg door. Ook op deze wandeling volgden weer zinvolle survivaltips van Miranda, zoals “Zoveel mogelijk hoog blijven voorkomt klimmen”.
De tip “Laag is het natter, blijf vooral in de buurt van boomwortels lopen” bleek waardevol en vooral zeer humoristisch, toen ik achter me een klein stemmetje hoorde: “Help ik zit vast.” 


Toen ik me omdraaide, zag ik Miranda met beide benen tot aan haar knieën in de blubber staan. Tijdens de verdere wandeling kon ik het dan ook niet laten om haar, naast het vragen “of ze haar jas nog wel had” ook met regelmaat aan haar briljante tip te herinneren.

De laatste dag maakte we nog een mooie tocht door een meer gecultiveerd bos, waarmee tevens een einde kwam aan ons Ardennenavontuur.  

Terug naar belevenissen ►
survival-in-de-ardennen-005
De kennel
Even voorstellen
Belevenissen
Resultaten
Fokkerij
Pupinformatie
Stammoeders
Teven
Algemeen
De Welsh Corgi Cardigan
Externe links
© 2023 - De Milligenhof

‌

No Code Website Builder