meta name = “viewport” content = “width = device-width, initial-scale = 1.0”
11 t/m 14 maart 2010
In eerste instantie was het plan om met 5 vrouwen en 14 honden naar Tsjechië gaan. Maar het met zijn allen prikken van een geschikte datum viel niet mee. Ook ik had een drukke agenda vanwege de verwachte loopsheid van Hazel en de planning van het nieuwe nest. Ik had me er al bij neergelegd dat een wandelvakantie voor dit vroege voorjaar er niet in zat dit jaar totdat Miranda mij mailde, “wat blijft het stil, gaan we nu nog?”. We besloten uiteindelijk maar met zijn tweeën te gaan. Het grote vakantiehuis in Tsjechië hebben we maar even in het archief gestopt. Onder het motto “wie bewaart, die heeft wat” toverde ik er zo een ander adresje uit. Na wat heen en weer gemail was dit vakantieadres dezelfde dag nog geboekt.
Vanwege de pup (en omdat ons dat natuurlijk erg goed uitkwam) wilden we halverwege een flinke rustpauze houden. Gelukkig lag er een restaurant op onze route. We bestelden koffie en thee en na de nodige taarten voorbij te hebben zien komen, zijn ook wij bezweken voor een Küche volgens huisgemaakt recept. Hij was zo groot dat hij op een soort pizzabord lag. Ja, je hoeft echt niet te denken dat we afvallen op zo’n wandelvakantie. Na de taart lag het tempo er wat uit, maar wij hielden natuurlijk vol dat dat vanwege de jonge hond was. Na de wandeling hebben we onze reis vervolgd. In de schemer kwamen we bij het huisje genaamd Kakelbont aan. De eigenaren heetten ons welkom en keken direct in de auto. Ik zag ze slikken… waar zijn we aan begonnen met zoveel honden…
Na alle spullen en honden naar boven te hebben gebracht (wij hebben iets met trappen, want we hadden eerder ook al een huisje in de Ardennen dat steil tegen de berg aan lag) hadden we recht op een hapje en een drankje.
De volgende morgen zijn we de bergen in gegaan. Ook daar lag flink wat sneeuw. De Corgi’s konden er net nog in lopen. Op sommige stukken was de sneeuw wat diep, zodat ze daar wat meer moesten werken om erdoor te komen. Voor Sprokkel, die alweer 11 jaar is, leek dat soms wat zwaar maar ze is een slimme Corgi die niet voor één gat te vangen is. Ze zocht al snel de minder besneeuwde stukken onder de bomen op of ze ging gewoon in onze voetsporen lopen. Ook dit keer zouden we niet zo ver gaan en halverwege pauzeren vanwege de pup.
In het dorpje Liesen (na 7 km) vonden we een restaurant en hebben dus een ruime pauze ingelast. De bedoeling was dat dit zo’n beetje op de helft van de wandeling zou liggen. Helaas maakte een berg de wandeling langer dan verwacht. Na bijna 19 km kwamen we voldaan weer terug bij het huisje.
De dag erna hadden we een afwisselende wandeling door bos en velden. Deze route was wat minder zwaar, maar zeker weer zo lang. De weergoden waren ons wel alle dagen goed gezind. Het zag er erg dreigend uit. Toch bleef het droog, stond er weinig wind en was het een graad of 4; kortom, prima wandelweer.
No Code Website Builder