Toen ik buiten liep, hoorde ik ineens een krijsend geluid. Het was vlak in de buurt. Ik dacht aan wilde zwijnen, maar het konden volgens mijn vriendin ook roofvogels zijn. Nadat we de honden weer naar binnen hadden gedaan, gingen we op de veranda staan luisteren. Het was stil, maar opeens hoorden we wat... Het was het geluid van de deur, die achter ons in het slot dicht viel!
Daar stonden we in de vrieskou, op onze sokken, zonder jas. De sleutels hingen binnen aan de kapstok en natuurlijk hadden we geen mobieltje in onze broekzak. Mijn vriendin riep gelijk: “Oh Jeannette, wat nu?” Ik kreeg een idee. Ik begon Ylva, de Duitse Herder, een beetje op te jennen met “hoog-hoog-hoog”. Na vijf pogingen van tegen de deur aan springen, raakte Ylva de deurklink. We konden weer naar binnen! Erg handig dat niet iedereen op kleine hondjes valt. Mijn Corgi’s kunnen veel, maar het openmaken van deuren zit er niet echt in. Nadat de rust was wedergekeerd, zijn we lekker gaan slapen. We wilden de volgende dag graag weer fit zijn.
We stonden de volgende morgen zonder spierpijn op en hadden het tijdens het ontbijt nog steeds over “Ylva, onze rescue-dog”. Voor onze laatste dag hadden we een iets kleinere route uitgezocht van een uurtje of 5, omdat we daarna nog terug naar huis moesten rijden. Snel alle spullen in de auto en na een stofzuiger door het huisje geslingerd te hebben, konden we op pad.
Het was iets drukker in het bos; we kwamen nu zowaar wat mensen tegen. De Corgi’s hadden een beduidend hoger “aaah en oooh” gehalte dan Ylva. Maar wij wisten wel beter… De wandeling was opnieuw een succes, maar “er is een tiet van komen en er is een tiet van goan”. En zo vertrokken we om 16.00 weer huiswaarts.
De terugreis verliep op zijn zachtst gezegd minder voorspoedig dan de heenreis. De navigatie gaf aan dat de kortste route 3,5 uur rijden was. Helaas stond er net na Maastricht 14 km file en wij stonden natuurlijk achteraan in de rij. Na 1,5 uur waren we 2 km opgeschoten en konden we de snelweg af. Helaas kwamen er meer op dat idee, dus er zat niets anders op dan opnieuw richting Duitsland te rijden en daarna weer richting Roermond te gaan. De navigatie riep maar: “Probeer om te draaien”, maar we reden stug verder.
Toen we eindelijk bij Roermond weer snelweg zagen, werd mijn rechtervoet helemaal wakker en ik dacht: “Planken met die hap.” Maar dat zat er niet in. Na 2 km snelweg gaven de signaleringsborden aan, dat de A73 afgesloten was wegens wegwerkzaamheden. Jammer, hééééél jammer! We moesten de snelweg verlaten en helemaal binnendoor via Venlo.
Uiteindelijk kwamen we na 6,5 uur rijden weer veilig thuis. Ondanks deze beroerde terugreis kijken we terug op een fantastisch weekend, dat zeker voor herhaling vatbaar is.
