meta name = “viewport” content = “width = device-width, initial-scale = 1.0”
GPS-lopen in de Eifel

17 oktober 2008
Het is altijd een hele organisatie. Een mooie locatie vinden, een huisje zoeken waar je met 4 honden binnen mag en zoals gewoonlijk, alles weer op het laatste moment regelen. Nou, het is allemaal gelukt. Het was nog even de vraag of alle honden wel mee konden. Nadat er bij Sprokkel 3 maanden geleden een nekhernia was geconstateerd, heeft ze 2 maanden in een bench moeten vertoeven. Maar gelukkig was ze nu toch fit genoeg om mee te gaan.
In alle vroegte vertrokken en ja hoor, ik was nog geen 5 minuten van huis en bedacht me dat ik natuurlijk weer wat was vergeten… mijn GPS. Lekker handig, ik zat net op de snelweg. Er zat niets anders op om mijn vriendin “het wordt iets later” te sms’en. 

gps-lopen-eifel-001

Thuisgekomen had ik in 3 kwartier tijd mijn huis van onder tot boven op zijn kop gezet, maar nog steeds geen GPS. Ik stond net op het punt waarop mijn goede vakantiehumeur mij behoorlijk in de steek begon te laten, toen ik dacht: “Het kan gewoon niet waar zijn, mijn GPS ligt àltijd in het rode kastje in de gang!” Dus voor de zoveelste keer nog maar eens kijken en ja hoor… daar lag dan toch mijn GPS, onder een riempje van de honden. Mijn huis was een puinhoop, maar Jeannette kon op vakantie.

Mijn vriendin Marga stond al klaar met al haar spullen. Nadat we alles in de auto hadden gepropt, konden we eindelijk echt vertrekken. Onderweg lagen mijn honden heerlijk te slapen. De Duitse Herder van mijn vriendin had echter alles behalve slaap. Na 2 uur het gepiep van de Herder te hebben aangehoord, besloten we de reis te onderbreken om de eerste wandeling maar in te zetten. We zaten inmiddels in het vulkaangebied, dus dat was geen straf. Bij Maria Laach was een groot vulkanisch meer waar we prachtig konden lopen. Dus… auto op de parkeerplaats, GPS aan, hondjes eruit en gaan met die banaan. Na een kleine 4 uurtjes lopen, kwamen we met een voldaan gevoel weer terug bij de auto. 

We hoefden nog maar 1,5 uur te rijden naar onze vakantiebestemming. De honden waren nu ook heerlijk stil en tevreden en dat is wel zo prettig. Ik had tenslotte aan de mensen van de vakantiewoning verkondigd dat ze zo geweldig zijn opgevoed. Als dan gelijk al bij aankomst blijkt dat ze de auto afbreken, is dat geen lekker begin. Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen en er stond zelfs een fles wijn voor ons klaar. Gauw alles uit de auto, hondjes op hun kleedjes en op zoek naar de kurkentrekker. Het was werkelijk een enig huisje en geweldig wandelweer. Ook de omgeving was echt super…geen mensen, weinig wegen en veel bergen en bomen. Kortom, alle ingrediënten voor een geslaagd weekend.

De volgende dag zijn we na een licht ontbijt om 10 uur vertrokken. Door de bergen op zoek naar het dichtstbijzijnde dorp “Kell am See”. Daar kwamen we rond 12.30 aan en hebben we heerlijk geluncht. Het was voor Sprokkel wel goed om regelmatig even te pauzeren, omdat ze natuurlijk nog geen wereldconditie had. Vandaar uit zijn we weer vertrokken en hebben we ons via de GPS door de uitgestrekte bossen genavigeerd. De bomen waren in prachtige herfstkleuren en overal kwam je kleine beekjes tegen.

We zaten inmiddels op zo’n 800 meter hoogte. De honden hadden het enorm naar hun zin. Het huisje lag ruim 300 meter lager, dus we moesten flink dalen. We kozen een mooi pad uit, dat volgens de GPS recht op ons huisje afging. Helaas hield halverwege de berg dit pad opeens op en kwamen we midden tussen de varens uit, daar waar de hertenkeutels nog warm waren. Teruggaan was geen optie. Dit was te steil en de bodem te glad. Gewoon maar doorgaan dus. Via een oude rivierbedding vervolgden we onze afdaling.

gps-lopen-eifel-002

De honden redden zich allemaal prima. Sprokkel had ik aan een tuigje, zodat ik haar goed kon begeleiden. Uiteindelijk kwamen we precies bij het beekje uit waar ons huisje aan lag. Geweldig ding zo’n GPS! Het is effe lopen (7 uur inclusief pauze) maar je komt altijd weer thuis. De honden konden nog heerlijk even het beekje in en kwamen er weer in hun oorspronkelijke kleuren uit.  

Terug bij het huisje aangekomen gingen de baggerschoenen lekker uit, de voetjes op de bank en er kon weer een wijntje doorkomen. Na het eten nog een kopje koffie en onze ogen begonnen al aardig zwaar te worden. We hielden het dan ook vroeg voor gezien. Nog snel de hondjes laten plassen en dan lekker naar bed.  

Toen ik buiten liep, hoorde ik ineens een krijsend geluid. Het was vlak in de buurt. Ik dacht aan wilde zwijnen, maar het konden volgens mijn vriendin ook roofvogels zijn. Nadat we de honden weer naar binnen hadden gedaan, gingen we op de veranda staan luisteren. Het was stil, maar opeens hoorden we wat... Het was het geluid van de deur, die achter ons in het slot dicht viel!

Daar stonden we in de vrieskou, op onze sokken, zonder jas. De sleutels hingen binnen aan de kapstok en natuurlijk hadden we geen mobieltje in onze broekzak. Mijn vriendin riep gelijk: “Oh Jeannette, wat nu?” Ik kreeg een idee. Ik begon Ylva, de Duitse Herder, een beetje op te jennen met “hoog-hoog-hoog”. Na vijf pogingen van tegen de deur aan springen, raakte Ylva de deurklink. We konden weer naar binnen! Erg handig dat niet iedereen op kleine hondjes valt. Mijn Corgi’s kunnen veel, maar het openmaken van deuren zit er niet echt in. Nadat de rust was wedergekeerd, zijn we lekker gaan slapen. We wilden de volgende dag graag weer fit zijn.

We stonden de volgende morgen zonder spierpijn op en hadden het tijdens het ontbijt nog steeds over “Ylva, onze rescue-dog”. Voor onze laatste dag hadden we een iets kleinere route uitgezocht van een uurtje of 5, omdat we daarna nog terug naar huis moesten rijden. Snel alle spullen in de auto en na een stofzuiger door het huisje geslingerd te hebben, konden we op pad.
Het was iets drukker in het bos; we kwamen nu zowaar wat mensen tegen. De Corgi’s hadden een beduidend hoger “aaah en oooh” gehalte dan Ylva. Maar wij wisten wel beter… De wandeling was opnieuw een succes, maar “er is een tiet van komen en er is een tiet van goan”. En zo vertrokken we om 16.00 weer huiswaarts.

De terugreis verliep op zijn zachtst gezegd minder voorspoedig dan de heenreis. De navigatie gaf aan dat de kortste route 3,5 uur rijden was. Helaas stond er net na Maastricht 14 km file en wij stonden natuurlijk achteraan in de rij. Na 1,5 uur waren we 2 km opgeschoten en konden we de snelweg af. Helaas kwamen er meer op dat idee, dus er zat niets anders op dan opnieuw richting Duitsland te rijden en daarna weer richting Roermond te gaan. De navigatie riep maar: “Probeer om te draaien”, maar we reden stug verder.
Toen we eindelijk bij Roermond weer snelweg zagen, werd mijn rechtervoet helemaal wakker en ik dacht: “Planken met die hap.” Maar dat zat er niet in. Na 2 km snelweg gaven de signaleringsborden aan, dat de A73 afgesloten was wegens wegwerkzaamheden. Jammer, hééééél jammer! We moesten de snelweg verlaten en helemaal binnendoor via Venlo.

Uiteindelijk kwamen we na 6,5 uur rijden weer veilig thuis. Ondanks deze beroerde terugreis kijken we terug op een fantastisch weekend, dat zeker voor herhaling vatbaar is.

AI Website Creator